اگر روزی داستانم را نقل کردی:

بگو بی کس بود اما کسی را بی کس نکرد

بگو تنها بود اما کسی را تنها نگذاشت

بگو دلشکسته بود اما دل کسی را نشکست

بگو کوه غم بود ولی کسی را غمگین نکرد

و

شاید بد بود اما

بدی کسی را نخواست...!

خدایا عاشقان را با کلمه ی عشق آتش نزن تا بمیرند چون از بدترین مرگ ها بدتر است...

در غم فقیران تو قامت خمیدم

در شب هجران تو،ساعت بریدم

نال? شمع شبت طاقت بریدم 

لحظه ها خفتند و بیدار تو ماندم

از طلوعت تا غروبت چشم مستت

خواری از روی ناچاری کشیدم

نگاهش

میکنم شاید بخواند از نگاه من که اورا دوست میدارم

ولی افسوس او هرگز نگاهم را نمیخواهد

به برگ گل نوشتم

من که اورا دوست میدارم

ولی افسوس او گل را به زلف کودکی آویخت

تا اورا بخنسر بروی شانه های مهربانت میگذارم عقده ی دل میگشایم

گریه ی بی اختیارم از غم نامردمی ها بغض ها در سینه دارم

شانه هایت را برای گریه کردن دوست دارمداند 

نگاهش میکنم شاید بخواند از نگاه من که اورا دوست میدارم

ولی افسوس او هرگز نگاهم را نمیخواهد

به برگ گل نوشتم من که اورا دوست میدارم

ولی افسوس او گل را به زلف کودکی آویخت

تا اورا بخنداند 

اون منم که عاشقونه شعر چشماتو میگفتم...

هنوزم خیس میشه چشمام وقتی یاد تو می افتم...

هنوزم میای تو خوابم تو شبای پر ستاره...

هنوزم میگم خدایا کاشکی برگرده دوباره...